• Co myśli Bartek:
  dobra gra, lubię ją, ma swoją specyfikę (8 / 10)

Przygotowanie
Przede wszystkim gra jest urocza. Na kartach jest cały tabun alpak różnych gatunków: Panikara, Księgowa, Zakupiara, Pozer, Alpaka Jones, Pozer, Al. Paczka czy najwyżej punktowana rodzina królewska. W praktyce można zamiast gry wpatrywać się w karty. Jest też masywny znacznik pierwszego gracza oraz... komiks dla znudzonych oczekiwaniem na swoją turę. Przygotowanie polega na wyborze alpak do gry i rozłożeniu ich w stosach tych samych gatunków. Każdy z graczy otrzymuje karty do budowy zagród i karty maluchów, które zatem tworzą rękę startową. Ponieważ oprócz wspólnego rynku każdy z graczy będzie tworzyć własną łąki, do gry trzeba zarezerwować sporo miejsca. Dobrze jest trzymać karty już posortowane. Na plus jest też wielkość kart (wydłużonych jak... alpaki) oraz dopasowana wypraska w standardzie.

Gra
Alpaki to jeden z przyjemniejszych deck builderów w jakie grałem. Nie jest zbytnio przekombinowany, sensem gry jest klasyczne dobieranie kart (do pięciu), rozbudowywanie swojego zestawu kart poprzez dobieranie kart z rynku i odrzucanie na stos kart odrzuconych. Gdy stos kart dobierania się skończy, przetasowujemy karty odrzucone i gramy dalej. Jest nieco negatywnej interakcji, jak wymuszenie odrzucenia kart przez przeciwników albo podrzucenie świni (tfu, alpaki-wyjca). Z kolei pozytywne zdolności kart to na przykład możliwość dobrania do ręki większej liczby niż pięć. Grę kończymy gdy za płotkami na łące utworzymy stado z różnych alpak (każda na tabliczce ma koszt zakupu z rynku będący jednocześnie liczbą punktów na koniec gry). Czas gry w Alpaki można łatwo skrócić - zmniejszając liczbę kart do dobierania czy na przykład odrzucając jedno z czterech ogrodzeń (domyślnie są cztery ogrodzenia a każde mieści dwie alpaki, więc na koniec gry na łące będzie osiem alpak).