• Co myśli Agnieszka:
  OK - przeciętniak bez emocji, jest dużo lepszych (6 / 10)

• Co myśli Bartek:
  dobra gra, lubię ją, ma swoją specyfikę (8 / 10)

Przygotowanie
Niestety przygotowanie gry to męczarnia i trwa podobny czas jak sama rozgrywka. Przede wszystkim w pudełku jest multum figurek, które po zakupie gry należy... skleić. Przed samą rozrywką trzeba rozłożyć kafelki według scenariusza, a następnie figurki, żetony i drzwi/kraty. Dodatkowo warto przy każdej figurce umieścić kartę tej postaci, ponieważ każda postać ma nieco inne właściwości. Figurki mają słabo widoczne numery na podstawkach (wskazane w scenariuszu), natomiast nie są one ułożone tymi numerami w wyprasce, co powoduje długie poszukiwania (dopóki się nie zacznie kojarzyć). Co więcej figurka nie ma znaczenia. W praktyce można wziąć dowolną, ponieważ i tak znaczenie ma wyłącznie karta, która przy niej leży. Drugi mankament to umieszczane pionowo drzwi, które w momencie wyważenia można otworzyć. Bajer wygląda efektownie, ale drzwi zajmują pola, po których chodzą figurki (i przeszkadzają w ich ustawieniu), więc najlepiej po otwarciu po prostu zdjąć drzwi z planszy. Poza tym jest szereg kart (broni, ekwipunku, wydarzeń i skrzyń), których wielkość została dobrze przemyślana i szereg żetonów, których różnorodność przytłacza ale ikony są dosyć intuicyjne. Z ikonami na kartach jest nieco trudniej, na przykład punkty akcji symbolizuje coś w rodzaju zegara. Najwięcej czasu zajęło mi zapamiętanie symboliki na kartach broni. Wreszcie są planszetki gracza (bardzo dobrze wykonane), a mojej w wersji plastikowa podstawka na zasoby dla postaci. Dopiero w trakcie gry wychodzi, gdzie najwygodniej włożyć karty, a gdzie żetony (czasem się je wkłada pionowo, czasem kładzie). Niemniej wykonanie, różnorodność i spójność graficzna super!

Gra
Mimo że Wolfenstein to 24 strony instrukcji i kolejnych kilkanaście stron scenariuszy, zasady są stosunkowo proste. Należy rozłożyć kafelki pomieszczenia według scenariusza. Na nich umieścić wrogów, żetony wydarzeń czy skrzyń, ustawić drzwi. Zawsze do walki rusza czterech bohaterów, którzy mają punkty akcji wskazane na swoich planszetkach. Mają też bronie i inny ekwipunek. I po trzy zdolności specjalne (przez co jednoczesna gra wszystkimi postaciami w trybie solo wymaga skupienia). Każdy bohater może wydawać punkty akcji na ruch (najlepiej tak, żeby nie wywoływać hałasu), otwarcie drzwi, aktywacje wydarzenia czy przeszukanie skrzyni oraz atak. Po fazie graczy jest faza wrogów - nazistów (bo klimat gry, w której zdobywa się futurystyczną kwaterę Hitlera, jest tu odczuwalny) z dość prostą logiką: najpierw strzelają, potem biegną w stronę graczy. Jak na grę ameri jest dość dużo myślenia strategicznego, kogo najlepiej ukatrupić na początku (i kim). W grze jest 10 scenariuszy z takim samym ustawieniem planszy, więc regrywalność jest ograniczona. Dla mnie na plus jest tutaj spokój. W porównaniu do np. Zombicide nie ma kaskadowego przyrostu wrogów, można ich wykańczać według ustalonego na początku planu. Losowość jest skutecznie niwelowana przez przedmioty i umiejętności postaci. Jednocześnie wspomniany już klimat i grafiki są bardzo przyjemne. Zasady dość łatwo przyswoić i zapamiętać (nawet młodszym graczom). Gdyby nie długość kampanii i upierdliwość w szukaniu figurek, ocena mogłaby być maksymalna.